Bob Boot (1958)

Als haptotherapeut begeleid ik al zo’n 25 jaar mensen die op een of andere manier hun aangeboren vermogen tot voelen zijn kwijtgeraakt, waardoor ze het contact met zichzelf in meer of mindere mate zijn verloren. In een wereld van efficiëntie, effectiviteit, competitie en prestatie is het soms lastig trouw te blijven aan jezelf. Een goed ontwikkeld gevoelsleven speelt daarbij een essentiële rol. Voordat ik haptotherapeut werd, was ik fysiotherapeut en bewegingswetenschapper (psychologie en gezondheidkunde). In het werken met mensen met lichamelijke klachten werd me destijds al snel duidelijk dat het menselijk lichaam meer is dan een machine, meer is dan een ding dat door de fysiotherapeut gerepareerd moet worden. Het lichaam is de drager van onze gevoelens. Een mens is ook meer dan zijn denken, zijn ratio en zijn psyche. Het vermogen om te denken maakt dat we niet uitsluitend handelen vanuit onze instincten. Daarnaast zijn we sociale wezens en kunnen we voor een gezond leven niet zonder contact met anderen. Je kunt lichaam en geest en de sociale omgeving waarin we leven dus niet los van elkaar zien.  In de haptotherapie komen al deze aspecten samen, de mens als voelend, denkend en sociaal wezen. Mijn achtergrond vanuit de fysiotherapie en de psychologie zijn zeker bepalend geweest voor mijn keuze voor de haptotherapie.